Tekst

Jan Snoeck heeft iets met beeldengroepen. Door twee of meer afzonderlijke mensbeelden bij elkaar in de buurt te plaatsen is hij beter in staat om intermenselijke relatie en interacties tussen mens- of dierfiguren te verbeelden dan wanneer hij dat in één samengesteld of meerledig beeldhouwwerk zou doen.

Het in beeld brengen van een groepsgevoel, groepskenmerken, interacties en onderlinge relaties tussen mensen is een geliefd onderwerp van Jan Snoeck. Bekend zijn de drie levensgrote plastieken die geplaatst zijn bij ziekenhuis Westeinde. Hoewel het om geabstraheerde vormen gaat, is het niet moeilijk om er drie zittende mensfiguren in te herkennen. Op meer plekken in de openbare ruimte komen vergelijkbare beelden voor.
De groep beelden die verspreid staat door de Pietermanstraat/Scholstraat, wijkt echter fundamenteel af van de andere ‘groepen’. Elk paaltje verbeeldt een sterk gestileerde menselijke gestalte met het versimpelde uiterlijk van een stripfiguur. Met de serie paaltjes of mensfiguurtjes is iets merkwaardigs aan de hand. De sculpturen van beton en keramiek zijn zó ver uit elkaar geplaatst, dat ze nauwelijks een interactie met elkaar kunnen aangaan. Elk paaltje verbeeldt in feite een geïsoleerd mannetje. Samen vormen ze een rij zonder nadrukkelijk in een gesloten formatie te fungeren.

Door de hele straat staan de ‘menspaaltjes’ opgesteld. Ze doen denken aan de bekende Amsterdammertjes. Enkele exemplaren zijn verdwenen. Dat neemt niet weg dat de resterende paaltjes zelfverzekerd en onverstoorbaar hun mannetje staan. De sterk vereenvoudigde mensfiguren zijn karakteristiek voor de Haagse kunstenaar Snoeck. In tegenstelling tot de samenhangende beeldengroepen die scènes uit een theaterstuk lijken te verbeelden, gaat het hier om eigengereide individuen die hun eigen solostukje opvoeren.