Tekst

‘De zee, die steeds weer nam,

Zal eenmaal wedergeven,

Allen die zijn gebleven,

Aan hem die eerst ontkwam,

De heer van wind en water,

Aan Christus Triomfator’.*

Stevig en standvastig staat ze daar. De ogen gericht op zee, naar waar de mannen vandaan moeten komen. Althans als de zee hen niet had genomen. Het beeld van deze robuuste vrouw in Scheveningse klederdracht verbeeldt uiteraard de vrees van elke vrouw wier man de zee op gaat. Het risico dat haar echtgenoot nooit meer terug zal keren.

Dit Vissersmonument is dan ook uit naam van de Scheveningse bevolking opgericht door de Stichting Vissersmonument Scheveningen ter nagedachtenis aan ‘allen die in de zee zijn gebleven’. Het is een van de drie vissenmonumenten die Den Haag rijk is. De gelden voor de meer dan twee meter hoge bronzen sculptuur zijn door de Scheveningers zelf bijeengebracht. Er zijn bijvoorbeeld twee grammofoonplaten met muziek van zeven Scheveningse zangkoren voor uitgebracht. Het gedenkteken werd op 10 november 1982 door koningin Beatrix onthuld.

De maker van het Vissersmonument is beeldhouwer en edelsmid Gerard Bakker. Hij kreeg daarvoor opdracht van de genoemde stichting. Bakker heeft de vrouw sterk vereenvoudigd, maar desondanks natuurgetrouw weergegeven. Dat geeft haar extra kracht. Oorspronkelijk stond ze bovenop het duin op het Kalhuisplein, aan de kop van de Keizerstraat, de straat die in het centrum van het oude Scheveningen naar zee leidt. Architect Kees van Harmelen van het voormalige Haagse bureau HVE architecten zorgde destijds voor een bijpassend zitje opgetrokken uit baksteen. Zo kon de toeschouwer samen met de struise Scheveningse naar de zee turen. Bij de renovatie van de boulevard in 2012 heeft ze een nieuwe plek gekregen. Zonder banken, maar wel dichter bij zee.

*dichter Inge Lievaert (Texel 1917 – Scheveningen 2012)