Tekst

Trots en eigenwijs blikt hij voor zich uit. Alsof de ram in het Zuiderpark koppig zeggen wil: ‘ik sta hier en ga voor niets en niemand opzij’. Zo gaf beeldhouwer Peter Kortekaas het dier in 1983 weer. En iedereen die wel eens op een boerderij of kinderboerderij komt, zal zeggen: ‘ja, dit is nu typisch een ram’.

Vaak legt Kortekaas humor in zijn beelden. Bij hem kan een houding, een gebaar of een blik al voldoende zijn om op de lachspieren te werken. Dat geldt zeker voor deze ram. Het dier is grappig omdat hij de kop met de geloken ogen een fractie geheven houdt, waardoor hij iets nuffigs uitstraalt.

En dan is er de sterke plastische werking; het oppervlak van het beeld is zo grof dat je bijna zou geloven dat de vacht echt is. Je zou je vingers wel door het dikke haar willen halen. Maar de ram is van brons, een afgietsel van een geboetseerde versie in klei. De ruwe opzet levert prachtige kleurschakeringen op: de verschillende vlakken breken en weerkaatsen het licht telkens op een andere manier. Bovendien is het beeld gepolijst door de vele aanrakingen en hebben daarnaast weersinvloeden gezorgd voor een mooie bronskleur.
Zoals de ram heeft Kortekaas nog veel meer dieren geportretteerd. Naast het dier neemt de mens een belangrijke plaats in zijn oeuvre in. En wat voor de diersculpturen geldt, geldt ook voor die van de mens: de uitbeelding van innerlijk en stemming staan bij Kortekaas voorop.