Tekst

Vrij, speels, blij, liefdevol, zorgzaam. Dat zijn de woorden die het eerst in je opkomen als je de brons ‘Moeder en kind’ van Rudi Rooijackers bekijkt. Bovendien is de brons uit 1962, op zijn hoge sokkel op het gazon van Catharinaland, vol van beweging. Dynamisch, ondanks het gebruik van forse volumes.

Deze vormgeving zien we begin jaren zestig ook bij andere Haagse beeldhouwers als Bram Roth (1916-1995) en Theo van der Nahmer (1917-1989). Niet opmerkelijk, want in de jaren vijftig en zestig waren er veel overeenkomsten in het werk van Haagse beeldend kunstenaars – schilders en beeldhouwers – , zo zelfs dat we spreken van de Nieuwe Haagse School. Bij het ontstaan van deze kunststroming speelde onder meer de kunstenaarsgroep Verve (1951-1957) een belangrijke rol. Rooijackers was een van de leden van het eerste uur.

In de Verve-tijd zijn de sculpturen van Rooijackers figuratief, maar wel tamelijk statisch en hoekig. Begin jaren zestig treden er twee veranderingen op. Rooijackers verkent het terrein van de abstractie en zijn figuratieve werk – dat hij blijft maken – wordt vloeiender en losser, zowel in vorm- als in oppervlaktebehandeling. Het beeld ‘Moeder en kind’ is daar een voorbeeld van. Het kind rent op de zittende moeder af, die bijna achterovervalt terwijl ze het kind opvangt. Ze blijft in balans door haar benen in de lucht te gooien. Rooijackers koos voor de weergave van een hoogtepunt in dynamiek. Namelijk voor het moment waarop zowel moeder als kind de armen naar elkaar uitsteken, vlak voor een innige omhelzing.

Het oppervlak is hier en daar ruw, met krassen en holtes. Deze onregelmatige structuur draagt bij aan het ongedwongen karakter van het beeld. Ook de grote vormen doen dat. Ze zijn weelderig en de figuren daardoor fors. In hun bewegingen echter, zijn ze frank en vrij.