Tekst

In het plantsoen tegenover de Kuinrestraat zit een meisje op een bank. Haar uitstraling getuigt van een merkwaardige mengeling van zelfverzekerdheid, arrogantie en sereniteit. Ze houdt haar hoofd een beetje hautain omhoog en de handen liggen ietwat onnatuurlijk in haar schoot. De benen en voeten staan keurig en strak naast elkaar en de rug is kaarsrecht. Echt ontspannen is de zithouding niet; eerder alert. En de blik houdt het perfecte midden tussen introvert, aftastend en spiedend.

De lommerrijke omgeving biedt sinds 1961 alle rust en ruimte die het bronzen ‘Meisje op bank’ nodig heeft om optimaal tot z’n recht te komen. Waterpartij, rietkraag, grasveld en karakteristieke bomen dragen bij aan een paradijselijke situatie waar iedereen graag zou willen vertoeven. Beeldhouwer Rudi Rooijackers heeft er alles aan gedaan om het beeld optimaal af te stemmen op de omgeving. Hij kreeg opdracht voor een zelfstandig kunstwerk in het kader van de zogenoemde percentageregeling. Daarbij is 1,5 procent van de bouwsom van overheidsgebouwen bestemd voor kunst. Omdat na de Tweede Wereldoorlog het woningtekort hoog was, vroeg de gemeente de Commissie Kunstopdrachten om behalve nagelvaste kunst ook beelden langs de openbare weg te plaatsen.

Rooijackers volgde zijn opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en wordt beschouwd als een beeldhouwer die zich niet in een hokje liet drukken en zowel figuratief als non-figuratief werkte. Die eigenschap maakte dat hij een brugfunctie vervulde tussen twee stromingen in de beeldhouwkunst die elkaar vaak onnodig verketteren.
Als docent verbonden aan de Vrije Academie in de hofstad heeft Rooijackers bijgedragen aan de vorming en scholing van enkele beeldhouwers, waaronder Jaroslawa Dankowa, Phil van de Klundert, Dick Loef en Pim van der Maas. Zij hebben later, net als hun leermeester zelf, hun sporen in de Haagse openbare ruimte hebben nagelaten.