Tekst

Dwarsfluit of gitaar spelen doe je meestal niet in een drukke straat waar het geluid overstemd wordt door het verkeerslawaai, maar in een voetgangerstunnel of verkeersluwe promenade, in een park of plantsoen. Om die reden voelen beelden van musicerende mensen zich vaak beter thuis op locaties waar ze door voorbijgangers ‘gehoord’ en gezien worden. Ze creëren even een moment van rust of bezinning in een gejaagde wereld.
Het dwarsfluit spelende meisje voelt zich helemaal senang in het midden van het plantsoen aan de Larensestraat, waar ze alle aandacht van voorbijgangers naar zich toetrekt. Rob Pleysier modelleerde het meisje vlot en vaardig. Ze straalt levenslust en dynamiek uit en gaat volledig op in haar fluitspel. Een vergelijkbare vorm van aandacht en overgave etaleert de kunstenaar in al zijn beelden.
Pleysier werd opgeleid tot beeldhouwer aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Van bekende docenten als Dirk Bus en Pieter de Hont leerde hij de fijne kneepjes van het vak. Later werkte hij ook zelf als docent aan een technische school in Rotterdam.
Als beeldhouwer heeft Pleysier zich altijd sterk verbonden gevoeld met de figuratieve traditie. Hij werkte in verschillende materialen (naast brons onder meer ook in beton) en spreidde in zijn werk een warme belangstelling en genegenheid voor de mens tentoon. Hij bestudeerde het menselijk handelen nauwgezet en slaagde er steeds weer in om mensen te vangen in het moment, alsof hij ze betrapte of bespioneerde zonder dat ze dat in de gaten hadden.