Tekst

Het lijken wel acrobaten. Zo buitelen de kleine mensfiguurtjes die Theo Schepens op de gevels van enkele huizen in Ypenburg heeft aangebracht, om en over elkaar heen. Je kunt ze in wisselende posities ten opzichte van elkaar aantreffen. Al balancerende lijkt de een de beweging van de ander te volgen. De zwierige choreografie van de figuurtjes werkt aanstekelijk. Je krijgt meteen zin in handstand en radslagen.

In het oeuvre van deze beeldhouwer staat de mens centraal. Schepens maakt kleinere en grotere sculpturen, vaak voor de openbare ruimte. Er staan er verschillende verspreid over het land. Zijn figuren nemen doorgaans niet veel ruimte in. Schepens houdt niet van monumentale sculpturen die de toeschouwer overweldigen. Evenmin gaat het hem om een nauwkeurig weergave van de werkelijkheid. Dat laatste kun je direct aflezen aan de ruwe afwerking van de figuren zelf.

Schepens wil in de eerste plaats een idee aanreiken over hoe je je door de ruimte en door een landschap kan bewegen. En welke relatie je lichaam daarbij met zowel de grond als de lucht aangaat. Niet voor niets zijn er veel liggende en staande figuren in zijn werk terug te vinden. Liggend maakt de mens contact met de aarde, staand met de lucht. Kijk je naar de actie die in de beelden van Schepens besloten ligt, dan denk je al gauw hardop: dat wil ik ook. En daar is het de kunstenaar precies om te doen.