Tekst

Schijn bedriegt. En dat geldt zeker voor ‘Driedelig plastiek’ in het Zuiderpark. Het kunstwerk dat beeldhouwer Eric Boot in 1970 vervaardigde en oorspronkelijk op het talud van het Leeghwaterplein stond, lijkt van brons, maar is van kunststof. Van dichtbij ziet een kenner dat wellicht. Toch zullen de meeste passanten door kleur en oppervlaktestructuur denken dat het hier om een echte brons gaat.

Boot is er niet op uit de kijker te misleiden. Waarschijnlijk koos de kunstenaar voor steriet omdat deze kunststof in tegenstelling tot brons zelf te gieten is. Ook al liet Boot het daadwerkelijke gieten aan collega-beeldhouwer Rob Pleysier over. Daarnaast kan dit materiaal gemakkelijk worden gekleurd. De kleur wordt bepaald door de standplaats. En aangezien Boots beelden dikwijls in een parkachtige omgeving staan, hebben ze veelal rustige tinten als grijs- of groenbruin.
Belangrijker nog dan materiaal of kleur zijn voor Boot de vorm, het ritme en het contrast. Hij werkt met vlak en cirkel, massa en gat, met licht en donker. Dat soort tegenstellingen smeedt hij samen tot een uitgebalanceerd geheel. ‘Driedelig plastiek’ is daar een voorbeeld van. De afwisseling van vorm zorgt voor een prettig ritme.

Veel beeldhouwers van de 20e eeuw gingen bij de vervaardiging van hun kunst niet uit van de zichtbare werkelijkheid. Bij Boot, die zijn carrière als zelfstandig beeldhouwer in 1963 begon, is dit niet anders. Zijn beelden zijn abstract met holtes en bollingen, met open en gesloten vormen. Op dat punt doet Boots werk denken aan dat van Henry Moore (1898-1986). Maar deze internationaal vermaarde Engelse beeldhouwer ging juist wel uit van wat hij zag. Moore abstraheerde, maar bleef de figuratie uiteindelijk trouw. Boot kwam langs een heel andere weg tot zijn vormentaal, langs die van de pure verbeelding.