Tekst

Wie op een zonnige morgen de Strandweg bij het Zwartepad nadert, kan zien hoe het ‘Zonlichtbaken’ schittert in het zonlicht. De roestvrijstalen tegenhanger van de vuurtoren die verderop te vinden is, bestaat uit twee zuilen die de felle ochtendzon weerkaatsen.
‘s Avonds wordt de grootste zuil verlicht door een schijnwerper vanuit de kleine zuil. Dan suggereren de schaduwen op het gepolijste oppervlak een golfbeweging.
‘Zonlichtbaken’ is gemaakt door Piet Slegers. De kunstenaar is niet zo bekend als zijn tijdgenoten Wessel Couzijn en André Volten. Zijn werken zijn echter in het bezit van vooraanstaande musea als het Museum Kröller-Müller.

Waarschijnlijk is Slegers minder bekend omdat zijn oeuvre nogal divers is.. In zijn beginjaren maakte hij traditionele beeldjes van dorsende boeren. Na de oorlog ontstonden strak gepolijste plastieken die abstracte begrippen als groei en wanhoop verbeeldden, rond 1960 waren het juist zeer dynamische bronzen waarmee hij naar buiten trad. Steeds was echter de natuur het uitgangspunt.

Slegers heeft veel beelden ontworpen voor de openbare ruimte. Hij achtte het van belang om de omgeving bij zijn sculpturen te betrekken. Belangrijk voorbeeld is ‘Bron’ in 1967/1968 gemaakt voor kantoor ‘Vitens’ in Velp. Dit waterwerk van brokken lavasteen is eveneens geplaatst op een door hem ontworpen plein. Ook het landschapsproject ‘Aardzee’ in de Flevopolder (1976-1982) is kenmerkend voor de werkwijze van Slegers.
Nadat hij eind jaren zestig in het ziekenhuis de intensiteit van het binnendringende zonlicht had ervaren werd zijn materiaalgebruik minder aards. Daarna heeft hij nog vele strak vormgegeven beelden van staal gemaakt waarvoor – de spirituele ervaring van – licht, reflectie en schaduw, wind en water het uitgangspunt vormden. Zo maakte Slegers op tachtigjarige leeftijd nog ijle gipsen beelden waarin hij de beweging van de wolken probeerde te visualiseren. ’Zonlichtbaken’ kondigde het al aan: de concrete vorm lost op; wat resteert, is de reflectie van zon, zee en wolken.