Tekst

Geknield op het trottoir met zijn hoofd onder een stoeptegel, bedolven onder een stapel boeken of hangend aan een brandende balk: met deze zwartwitfoto’s veroverde de in IJsland geboren kunstenaar Sigurdur Gudmundsson in de jaren zeventig van de 20e eeuw de Nederlandse kunstwereld. De foto’s laten de kunstenaar zien in allerlei absurde houdingen en ongerijmde situaties. Ze zijn gebaseerd op vreemde gedachtespinsels en merkwaardige ensceneringen.

Tien jaar later drukt Gudmundsson zich niet langer uit in absurde, geënsceneerde foto’s. In de beeldhouwkunst vindt hij dan een meer passend medium. Net als in de schilderkunst vindt er op dat moment ook binnen de beeldhouwkunst een grote verandering plaats. Nadat jarenlang de beeldhouwkunst werd gedomineerd door abstractie en minimalisme kwam er begin jaren tachtig ruimte voor figuratie, het verhalende en het tactiele. De spraakmakende tentoonstelling ‘Het Grote Gedicht’ in de Grote Kerk van Den Haag (1994) markeert die overgang van abstracte, minimale sculptuur naar een uitermate vrije beeldhouwkunst. De titel van de expositie is ontleend aan een gelijknamig beeld dat Gudmundsson in 1981 voltooide.

In zijn werk verenigt de IJslandse kunstenaar, die zich in 1970 definitief in Nederland vestigde, zijn romantische visie op de ruige natuur, de poëzie en de schoonheid met degelijke beeldhouwkunst en een deels conceptuele benadering. De gekozen materialen zijn zwaar, basalt, beton, brons met lichtere accenten als veertjes of glas. De vormen, een toren, een huis, een boot, waarin Gudmundsson deze materialen presenteert, ontleent hij aan de voor iedereen herkenbare archetypische beeldenwereld. Hij streeft naar sculpturen die enerzijds een poëtische en persoonlijke uitstraling bezitten maar anderzijds ook tijdloos en universeel zijn.

Voor het Sokkelproject ontwierp Gudmundsson een kop. Doorgaans zou dat bij deze beeldhouwer een beeld uit één stuk hebben opgeleverd. Zijn sokkelbeeld is echter transparant doordat het is opgebouwd uit bronzen takken. Nog zo’n oervorm.