Tekst

Middenin in de stad staat op een sokkel een beeld dat doet denken aan een vogelhuisje. Maar het huisje blijkt een kan en er valt geen vogel te bekennen. De sculptuur die Maria Roosen voor de Beeldengalerij heeft gemaakt, gaat dan ook vooral over beeldhouwkunst. Lange tijd stond deze toonaangevende beeldhouwer in Nederland op het verlanglijstje van P. Struycken, initiator van de Beeldengalerij. De verplichte sokkel vormde echter het grootste struikelblok om haar definitief een opdracht voor een sokkelbeeld te kunnen geven. Terecht stelt zij de vraag: welke beeldhouwer gebruikt er nu nog een klassieke sokkel sinds de wereldberoemde Constantin Brancusi (1876-1957) begin 20e eeuw sokkels ging maken die er uitzagen als een sculptuur?

Uiteindelijk vond Roosen een passende oplossing. Regelmatig maakt zij in haar werk gebruik van constructies van berkenstammetjes. Zo ook hier. Op de gegeven sokkel plaatste zij een dergelijke structuur die doet denken aan een vogelhuisje. Daaraan hing zij vervolgens een glazen kan. De kan heeft zij laten uitvoeren in aluminium. In tegenstelling tot de hoogglanzend gepolijste kan heeft Roosen de huid van de roestvrijstalen berkenstammetjes ruw gelaten. Het contrast tussen die twee materiaalbewerkingen onderstreept de tegenstellingen tussen natuur en cultuur. Hangend aan één oor weerspiegelt de buitenkant van de kan de stedelijke omgeving meer dan levendig. De glimmende binnenkant ervan lijkt de toeschouwer haast naar binnen te zuigen.

Roosen maakte rond 1990 furore met haar sculpturen van glas. Werd dit materiaal tot dan toe voornamelijk decoratief gebruikt, Roosen wist met haar glazen kannen, penissen, borsten en bloemen in uiteenlopende kleuren thema’s als groei, bloei, vruchtbaarheid, liefde en verval te verbeelden. Materiaal en ontstaansproces vallen samen met de thematiek. Opgehangen in bomen, op rekken geplaatst of zo op de grond neergezet zijn haar sculpturen aantrekkelijk en gemakkelijk toegankelijk. Een vleugje humor en een beetje erotiek doen de rest.