Tekst

Nestor van de Nederlandse beeldhouwkunst. Internationaal bekend. Dat is Carel Visser. Zijn beeldtaal getuigt van een vrijgevochten wereld van de autonome dingen. In het constructiebedrijf van zijn vader leerde hij als jongen al lassen, houtbewerken en andere ambachtelijke vaardigheden. Daarnaast ontwikkelde hij een bijzondere passie voor de kunst van het assembleren. Hij voegt dingen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hadden, samen tot een nieuw, authentiek en functieloos geheel dat geen ander doel diende dan bekeken te worden.

Visser is een echte constructeur. Hij last stukken ijzer aan elkaar tot een torso of een dierenfiguur en transformeert houten meerpalen tot vogels. In de loop van de jaren veranderde Vissers werk regelmatig van vorm. Waren zijn eerste beelden expressionistisch te noemen, daarna worden zijn sculpturen geleidelijk aan steeds abstracter. Eerst zijn het geabstraheerde natuurmotieven in ijzer, daarna totaal abstracte dubbelvormen en zijn zogenoemde ‘salamibeelden’, massief ijzeren balken die in plakjes worden gezaagd. In de jaren zestig stond de kubus centraal. Pas in de jaren tachtig verlaat Visser de geometrie. Sindsdien maakt hij veelal intuïtieve assemblages opgebouwd uit bijvoorbeeld autobanden, schapenwol, hout en veren. In het hele oeuvre van Visser vormt de natuur de inspiratiebron.

Zo ook voor Vissers sokkelbeeld. ‘In Zwitserland heb ik een keer sneeuw gezien op een sparreboom’, vertelt Visser in een interview in NRC Handelsblad (17-6-1994). ‘Zo’n boom is een geweldig gestructureerd ding. Ik dacht: ja, dat is er eentje voor mij. Die ga ik omzetten in een beeld. Het beeld is alleen de sneeuw, de boom heb ik weggelaten.’ Uit piepschuim stapelde Visser zijn besneeuwde spar op die vervolgens in brons is gegoten. De gietkanalen zijn zichtbaar gebleven. Met zijn sokkelbeeld heeft hij teruggegrepen op zijn vroege sculpturen. Deze zijn, in tegenstelling tot de rest van zijn oeuvre, verticaal in plaats van horizontaal gericht.