Tekst

Tussen de trams en de gevels in het drukke Haagse centrum staat een onwezenlijk oerlandschap. Als een icoon van het ongerepte in een gebouwde wereld van steen. Het aluminium beeld met z’n rijzige, afgetopte spitsen is van beeldhouwer Adam Colton. Beeld en sokkel vormen een geheel, terwijl de oppervlaktebehandeling van de twee onderdelen compleet verschilt: de rotsen zijn ruw, de sokkel glad gepolijst.

Het beeld is een vervolg op een serie bevreemdende sculpturen van wit steengoed en porselein, die Colton in 1994 presenteerde bij galerie Art & Project in Slootdorp. Deze beelden hebben in vergelijking met het sokkelbeeld van twee jaar later minder hoge punten. Ze lijken op sterk geërodeerde bergspitsen of de tanden uit het opgegraven gebit van een dinosauriër.

In dit werk wordt zichtbaar dat de natuur voor Colton als bron van inspiratie fungeert. Onder de natuur verstaat hij echter ook zijn eigen armen en benen. Vanaf het begin van de jaren tachtig maakt Colton gedetailleerde lijntekeningen en sculpturen op basis van driedimensionale patronen van die lichaamsdelen. Op het eerste gezicht vertonen deze tekeningen en beelden overeenkomst met architectuur en bouwkundige modellen. Hetzelfde geldt voor de kubusachtige sculpturen die na 1985 ontstaan. Toch zijn ook die geometrische vormen terug te voeren op de ruimtelijke analyse van organische welvingen van bijvoorbeeld een schedel. Vaak werkt Colton zijn abstracte beelden open. Daardoor is niet alleen de inwendige structuur zichtbaar, tegelijkertijd wordt duidelijk hoe de binnen- en de buitenkant zich tot elkaar verhouden.

Colton streeft niet naar een precieze weergave van zijn observaties van natuur en ruimte. Al schetsend transformeert hij de vormen van zijn onderwerp. Daardoor is niet altijd even duidelijk waar het uiteindelijke beeld zijn oorsprong vond. Dat geldt ook voor deze sculptuur in de Beeldengalerij.