Tekst

De kiem voor zijn beeldhouwerschap ligt in de Negev-woestijn. Auke de Vries begon er metaalconstructies te maken. Ze waren niet bedoeld als zelfstandige kunstwerken. Met de objecten van metaaldraad zorgde hij voor de ontbrekende contrastwerking. In samenspel met de zandvlakte ontstond een keur aan motieven om vast te leggen op papier.

Uiteindelijk groeiden uit deze constructies autonome beelden: groot en rijk van vorm. Wanneer De Vries in 1983 gevraagd wordt een beeld voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Bezuidenhoutseweg te maken, is zijn roem als beeldhouwer gevestigd. De Vries ontwerpt een object dat weerwoord geeft aan de architectuur, die solide is en met z’n ritmische vlakverdeling en imposante statuur staat voor zekerheid. Het beeld daarentegen is een schijnbaar onsamenhangende compositie van verschillende volumes, vlakken en lijnen: ‘buigzaam, gebogen, toevallig, onwaarschijnlijk’, aldus de kunstenaar. De gewalste en gelaste staalplaten zijn gevouwen en geknipt in krullen, banden, stroken en bladen. De vormen kantelen en duiken. Op het betonnen platform vinden ze hun eigen balans of zoeken ze steun bij elkaar.

‘Dat platform heeft in relatie tot het gebouw de functie van een forum, een plek waar het gebeurt,’ legt De Vries uit in de Haagsche Courant van 28 november 1984. ‘In vroeger tijden was er voor de theaters een forum. Daar speelde dan iets dat voor de voorbijgangers aanleiding zou kunnen zijn om naar binnen te gaan.’ De sculptuur markeert aldus de hoofdentree van het gebouw.

Het beeld uit 1984 onderstreept dat De Vries abstract werkt. Zijn abstracties ontleent hij echter wel aan de werkelijkheid. Hij fotografeert en schetst de natuurlijke en stedelijke omgeving. Een veertje of een grillige tak kan het startpunt vormen van een idee. Daarom kunnen we soms dingen in zijn beelden herkennen. Zoals op het platform: een armband, een ring en een blad.

Sinds de zomer van 2021 is het pand van Buitenlandse Zaken het tijdelijk onderkomen van de Tweede Kamer.