Tekst

Nu heeft hij een goed onderkomen in het Zuiderpark, maar rond 2000 stond deze ‘Zon’ nog bij een schoolgebouw aan de Guntersteinweg. Het beeld uit 1961 is een typische ‘Aart van den IJssel’. De in die tijd ongebruikelijke keuze voor metaal, de scherpe, venijnige punten en de keuze voor de ‘Zon’ als thema zijn kenmerkend voor het werk van deze Voorburgse kunstenaar.

Van den IJssel was onder invloed van zijn jeugdvriend, de schilder Herman Berserik, gaan tekenen en schilderen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Op de Haagse Vrije Academie leerde hij beeldhouwen in steen van Rudi Rooijackers. Het ongedwongen klimaat op deze laatste academie en de ontdekking van de assemblages van vooroorlogse avant-gardisten als Picasso en Dali, maakten dat Van den IJssel al snel besloot om zijn ongebreidelde fantasieën vorm te geven in metaal. Bekend zijn zijn gelaste en gesoldeerde wezens, zoals gepantserde paarden en insecten met gemene stekels. Ze ogen agressief maar zijn verfijnd gemaakt.

Van den IJssel was gefascineerd door de natuur, haar schoonheid maar ook haar wreedheid en vergankelijkheid. De kunst van oervolkeren, gemaakt om de natuurlijke verschijnselen te vereren of juist te bezweren, vormde daardoor een belangrijke inspiratiebron. Vandaar dat de zon regelmatig in zijn werk optreedt, als symbool voor mannelijkheid en viriliteit: soms zelfstandig, zoals hier, maar meestal als stekelig stralend aureool van een ‘Zonneruiter’.

Van den IJssel was een kleurrijke figuur in het naoorlogse Voorburgse kunstcircuit. Als een Hollandse Dali – hij zag er ook een beetje zo uit – legde hij zijn bizarre ideeën vast in beelden, gebruiksvoorwerpen, tekeningen en schilderijen. Met zijn onconventionele aanpak droeg hij in kleine kring bij aan vernieuwingen in de kunst. Daarom heeft de gemeente Voorburg in 2004 zijn naam verbonden aan een oeuvreprijs voor professionele beeldend kunstenaars die aan haar gelieerd zijn.