Tekst

Aanvankelijk werkte hij veel in steen, maar ‘met steen ben ik opgehouden omdat het niet meer te betalen was,’ zegt beeldhouwer Theo van der Nahmer in een interview met Max Danser voor het blad van Pulchri in 1982. Hij stapte over op de cire perdue-methode, waarmee hij het beeld in was vormde en later afgoot in metaal. ‘Door die wasmethode kon ik opeens mijn gang gaan. Toen kon ik loskomen.’ Dit verklaart waarom er van zijn vele Haagse beelden slechts enkele van steen zijn.

In steen verkreeg de beeldhouwer ook een ander resultaat dan in was. Met was maakte Van der Nahmer zijn beelden soepel en vlot in een lichte en luchtige stijl. Bij het letterlijke beeldhouwen hakte hij nogal robuuste en statische vormen uit de steen. En waar Van der Nahmer bij zijn bronzen zichtbaar veel aandacht schonk aan het detail, ligt het accent bij zijn stenen beelden en reliëfs op het grote gebaar.
En dat is dan ook de charme van zijn kalkstenen sculptuur in het Westbroekpark. ‘Zittende vrouw’ heeft de armen over elkaar, het kind erbovenop. Het hoofd houdt ze trots wat achterover. Behalve een geprononceerde neus en de amandelvormige ogen is het gezicht summier uitgewerkt. Hier heeft de kunstenaar gewerkt in grote vlakken en simpele vormen. Hij heeft de vormen zo gestileerd dat ze hun geometrische grondvormen verraden, als de kubus, de rechthoek, de cirkel en de ovaal.

Wellicht heeft er iemand voor Van der Nahmer model gestaan. Maar dan had de beeldhouwer stellig niet de bedoeling zijn model herkenbaar te vereeuwigen. Door de vereenvoudiging van vorm is er een archaïsche moederfiguur ontstaan. Op die manier heeft Van der Nahmer – los van tijd of trends – een oermoeder geschapen, een symbool waarin elke moeder zich tot in lengte der jaren kan herkennen.