Tekst

Een wandeling langs Haagse beelden voert langs ruim tien kunstwerken van Jan Snoeck. Waarschijnlijk zijn ze niet allemaal direct herkenbaar als een Snoeck. Want naast zijn typerende keramische beelden in frisse kleuren en met zachte rondingen, waarvan ‘Zieken te bed’ bij het Westeinde Ziekenhuis er één is, komen we ook compleet ander werk tegen. Zo staat er in de hofstad een ongeveer 5 meter hoog abstract bronzen beeld ‘Rasp’, dat er inderdaad uitziet als een enorme rasp.

Snoecks Haagse beelden bieden geen volledig overzicht van zijn oeuvre, wel geven ze inzicht in zijn veelzijdigheid als beeldhouwer; in zijn gebruik van uiteenlopende vormen en diverse materialen. Wat verder opvalt, is zijn voorliefde voor klei, in de jaren zestig begonnen. In deze zachte materie, later hard gebakken, ontwikkelde hij een geheel eigen idioom. Een sterk herkenbare vormentaal, waarin gestileerde mens- en dierfiguren, zittend, liggend of lopend naar de voorgrond treden. Vaak met grote neuzen.

Toch was het niet primair de zachte materie die hem zo aantrok in klei. In een interview met Max Danser voor het blad van Pulchri in 1986 zegt Snoeck: ‘Ik heb heel veel in steen gehakt, dat vond ik fantastisch. Maar omdat ik een reuze behoefte had om met kleur te werken, ben ik keramische beelden gaan maken.’

Groot en kleurrijk is het, het keramische beeld ‘Zieken te bed’. Het bestaat uit tien bedden op een rij. Eén is er leeg, in de andere liggen patiënten. Een enkele patiënt zit monter rechtop. De plastieken bieden een zonnige en ongecompliceerde remedie tegen ziekenhuissomberte. Zó typisch Snoeck dat de signatuur van de kunstenaar op elk van de tien bedden bijna overbodig lijkt.