Tekst

Langs de waterkant in buurtpark ’t Kleine Hout liggen zeven keien. Het lijkt een door het lot bepaalde compositie van gewone stenen. Van dichtbij blijken de stenen te zijn bewerkt. De vraag of de compositie wel toevallig tot stand is gekomen, dringt zich onvermijdelijk op. Het antwoord luidt: nee.
Het beeld van Arno van der Mark bestaat uit meerkantige stenen die ruw bewerkt zijn. Daardoor hebben ze een schijnbaar natuurlijke vorm gekregen. Op deze paradox stapelt Van der Mark een tweede tegenstrijdigheid. Hij maakte zijn keienbeeld speciaal voor de groene en waterrijke locatie van ’t Kleine Hout. Toch is het polderlandschap geen natuurlijke omgeving voor keien. Het kunstwerk intrigeert, omdat het logisch líjkt, maar onlogisch is.
Begin jaren negentig richt Van der Mark zijn ontwerpbureau voor architecturale en stedenbouwkundige projecten ‘Drftwd’ op. Naar zijn gevoel kwam het tussen bouw- en beeldhouwkunst te weinig tot een echte uitwisseling. In zijn bureau wordt ‘crossdisciplinair’ gewerkt. ‘Dat wil zeggen dat mensen van verschillende disciplines samenwerken,’ legt Van der Mark uit in NRC van 8 maart 2002. ‘Ze gaan onverwachte richtingen op. Daar begint voor mij een nieuwe utopie.’
Deze zienswijze vormde in feite ook de ruggengraat van zijn kunstenaarschap. Het afbakenen van museale objecten met schermen en draperieën in de jaren tachtig moet gezien worden als een onderzoek naar de grenzen van de sculptuur. Een gordijn rond een kunstwerk voorkomt in een presentatie een dialoog met de andere kunstwerken en de tentoonstellingsruimte. Anderzijds liet Van der Mark de grenzen tussen beeld en omgeving juist vervagen. De ‘Zeven bewerkte keien’ zijn daar een voorbeeld van. Het kunstwerk gaat bijna op in zijn omgeving. Maar is tegelijkertijd sterk genoeg om de plek een bijzondere betekenis te geven.