Tekst

Worstelen: een eeuwenoude sport en ook al eeuwenlang verbeeld. Voorstellingen van worstelende, naakte mannen vind je al in klassieke oudheid en bij Michelangelo. De stoere mannenlichamen, verwrongen ledematen en de gespannen spierbundels zijn een genot om naar te kijken en voor de kunstenaar vormden ze een uitgelezen mogelijkheid zijn kunnen te tonen. Vaak stonden de beelden symbool voor innerlijke strijd of het eeuwige gevecht met het lot. Rudi Rooijackers meet zich met zijn ‘Worstelaars’ dus met illustere voorgangers.

Rooijackers’ beeld legt een typerend moment vast. De bovenste figuur houdt met zijn armen het hoofd van de ander stevig omklemd. De ‘underdog’ probeert met vereende krachten – zijn linkerbeen zet hij schrap – zijn belager van zich af te duwen, zoals in het Romeinse beeld van de mythische Laocoön die zich trachtte te ontworstelen aan de wurggreep van de slang.

Het onderwerp mag dan eeuwenoud zijn, Rooijackers heeft er een modern beeld van gemaakt door de abstrahering en expressionistische vervorming van de lichaamsdelen. Voor hem was er geen onderscheid tussen abstract en naturalistisch. Het ging om de plastische en ruimtelijke kwaliteit van het beeld. Zo bezit Den Haag een beeld uit dezelfde periode dat door de vormen en het materiaal sterk op de ‘Worstelaars’ lijkt, maar in dit geval is het abstract: ‘Compositie’.

Beide beelden dateren uit de ‘barokke’ periode van Rooijackers. In de stad staan verschillende sculpturen van hem en daaraan is goed te zien hoe hij zich met zijn werk voor de openbare ruimte heeft ontwikkeld. Het bekende granieten beeld in Scheveningen uit 1952, ‘Zittend meisje’ en een aantal reliëfs zijn lineair en statisch. In de loop van de jaren zestig gebruikte hij beter manipuleerbare materialen als aluminiumcement en werden de beelden dynamischer, ‘barokker’. Twintig jaar later werd zijn stijl weer rustiger. Het zoeken naar de juiste vorm: een eeuwige worsteling.