Tekst

De internationaal vermaarde kunstenaar Carel Visser heeft in zijn werkzame leven een omvangrijk oeuvre opgebouwd dat verrassend divers oogt. Want dat hij naast dit streng geometrische werk ook de maker is van informele en poëtische beelden met autoruiten en schapenwol, zou je niet direct zeggen.

Toch is de aandachtige observatie van zijn omgeving, met name van de natuur altijd het uitgangspunt voor zijn beelden geweest. Ze vormde de basis voor zijn geometrisch abstracte sculpturen in de jaren vijftig van de 20e eeuw. Evenals kunstenaars als Joost Baljeu trachtte hij de innerlijke structuur van de natuur tot eenvoudige vormen te herleiden.
‘When the saints go marching in’ aan de Segbroeklaan dateert uit de tweede helft van de jaren zestig. De identieke balken zijn niet meer klassiek gecomponeerd tot een evenwichtig geheel zoals in zijn eerdere beelden. Doordat de balken ten opzichte van elkaar verschuiven tart het ons gevoel voor balans; het is alsof ze worden gelanceerd.

De sculptuur behoort tot de serie ‘multitudes’ die Visser sinds 1963 maakte. Het idee voor deze serie ontstond het jaar daarvoor in Amerika, en is geïnspireerd op het langs elkaar schuivende autoverkeer. De titel, ontleend aan een bekende gospel, vond hij goed passen bij het Amerikaanse en dynamische karakter van het werk.

Visser probeerde met de ‘multitudes’ een andere vorm te vinden voor de klassieke opvattingen over vorm, verhouding en evenwicht. Elk materiaal bleek geschikt voor een spel met die canon. Zo betrok hij in latere collages en beelden steeds vaker elementen uit zijn omgeving, zoals de eerder genoemde autoruit, ordners en schapenwol. Raadselachtige combinaties waren het, maar ‘wat een ander ermee doet is niet mijn sores’, verklaarde hij.
De onafhankelijke Visser verruimde met zijn aanpak de mogelijkheden van de beeldhouwkunst en daarmee heeft hij tal van jonge kunstenaars geïnspireerd.