Tekst

Begin jaren zeventig studeerde Erick de Lyon bouwkunde aan de TU Delft. Vlak voor de afronding van die studie stapte hij over naar de Rijksakademie in Amsterdam. Daar leerde hij beeldhouwen. Bestond zijn vroege werk nog uit monumentale, abstracte sculpturen van afvalhout, later verschoof zijn interesse naar landschapsarchitectuur en waterhuishouding. Met latere werken als ‘Natte ogen’ (2007) geniet hij inmiddels landelijke bekendheid.

De Lyon probeert met zijn landschappelijke projecten “dingen met elkaar te verknopen”, zoals hij dat zelf noemt. Daarbij maakt hij gebruik van hetgeen al in dat landschap aanwezig is. “Je hoeft het niet te bedenken, het is er al. Je moet het er alleen uittrekken”, stelde De Lyon in een interview in het NRC (Ine Pope, 19 sept 2007). Dat geldt ook voor ‘Natte ogen’. Voor dit werk realiseerde hij bij Winschoten op basis van aanwezige structuren twee grote, ronde vormen die overtollig rivierwater moeten opvangen. Eenmaal volgelopen, zien die twee cirkels eruit als natte ogen. Alleen vanuit de lucht is dit project als kunst te herkennen.

Gezien zijn staat van dienst werd De Lyon uitgenodigd om voor Wateringse Veld een werk te maken rond het thema water. Hij wilde oppervlaktewater zoals regen, zichtbaar maken. Loopt dat water normaal gesproken weg in het riool, in Wateringse Veld is ervoor gekozen het relatief zuivere oppervlaktewater een eigen afvoersysteem te geven. Daartoe zijn bijvoorbeeld goten in het midden van aflopende straten aangelegd. Die komen rechtstreeks uit op open water.

Om dit systeem van waterhuishouding te benadrukken, heeft De Lyon alle in- en uitlaten voorzien van zogenoemde watertafels. Bij hevige regenval klettert daar het water naar beneden in de singel. De singel op zijn beurt watert via drie grote watertafels af op Het Hemelwater. Bij droog weer staat het water in de tafels stil en weerspiegelt het oppervlak de Hollandse wolkenlucht.