Tekst

Meestal worden kunstwerken bij scholen gerealiseerd op plekken die goed zichtbaar zijn voor de leerlingen. Zo niet dit wandreliëf. Lotti van der Gaag bracht het juist aan op de achtergevel van de nieuwe gymzaal bij de school op de hoek van de Exloo- en de Zuidlarenstraat. Alleen de gebruikers van het voetpad achter de sportzaal hebben er zicht op.

Van der Gaag bedacht voor deze percentageregelingopdracht een bijna 21 meter lang reliëf. Op twaalf lichtgrijze kunsttegels over de hele lengte van het gebouw wemelt het van de donkergrijze, uitstulpende abstracte tekens. Hier en daar ontwaar je een kruis, dan weer een ster, een anker, dolk of drietand. Het lijkt wel geheimtaal. Als je langer kijkt, ontdek je dat Van der Gaag uiteindelijk maar één motief telkens een kwartslag heeft gedraaid.

Het is bijzonder om in Den Haag zo’n monumentaal reliëf van een vooraanstaande vrouwelijke beeldhouwer te hebben. Vanaf 1955 heeft Lotti – zo signeerde zij haar werk – internationaal geëxposeerd. Van der Gaag begon haar carrière met lessen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten en de Vrije Academie in haar geboortestad. In 1950 trok zij naar de stad waar iedere kunstenaar destijds naartoe wilde: Parijs. Onder invloed van haar wereldberoemde Parijse leermeester Ossip Zadkine ontwikkelde haar eerdere compacte figuren van klei zich meer en meer tot monumentale constructies. Haar vormentaal – spontaan en lijkend op kindertekeningen – vertoont veel overeenkomsten met die van kunstenaars als Karel Appel en Corneille van de Cobra-beweging. Toch werd zij nooit officieel lid van deze groep.

Van het begin af aan bevolkten fantasiewezens de wereld van Van der Gaag. Plantachtige structuren konden zich ineens ontpoppen tot angstaanjagende roofvogels of bosgeesten. En hoewel er geen directe link is tussen haar beeld ‘Ornitopus’ aan het Drentheplantsoen even verderop in Escamp, kun je in dit wandreliëf wel eenzelfde beeldtaal herkennen.

In 2013 is het wandreliëf door restaurateur Paul van Laere gerestaureerd.