Tekst

Soms lijkt beeldende kunst heel begrijpelijk, herkenbaar en voor de hand liggend, maar meestal is er meer aan de hand dan mensen in eerste instantie denken of vermoeden. Een voorbeeld daarvan zijn de man en de vrouw die op twee metershoge zuilen zitten voor de ingang van een flatgebouw aan de Loosduinseweg.

Ogenschijnlijk gaat het om twee gewone mensen. Zij heeft haar hoofd weggedraaid van het flatgebouw en kijkt aandachtig naar de bewegingen op straat. Hij lijkt minder geïnteresseerd in het straatbeeld en kijkt naar haar. De houding van beiden is losjes. Hij leunt met een arm op een opgetrokken been en zij laat haar onderbenen ontspannen bungelen. De man draagt een blauw pak en de vrouw is gekleed in een rood mantelpakje met een bijpassend dophoedje dat net iets te potsierlijk is.
Het lijkt een ongedwongen pose van twee mensen die gewoon lekker zichzelf zijn. Toch klopt er iets niet. De man en vrouw zitten op metershoge zuilen waar ze zonder hulp van derden nooit vanaf kunnen. De brandweer zal er aan te pas moeten komen of hulpvaardige buren moeten het tweetal met een ladder uit hun onhoudbare positie bevrijden.

De situatie is vooral merkwaardig omdat niets in de lichaamstaal van man en vrouw wijst in de richting van paniek, alsof ze zo opgaan in hun samenzijn dat ze zich niet bewust zijn van hun benarde positie. Maar er is nóg iets vreemds aan de hand. Hoe close ze ook lijken te zijn, tussen de man en vrouw gaapt een enorme kloof die niet zonder kleerscheuren of botbreuken te overbruggen is. Dit vreemde spanningsveld is kenmerkend voor de kunst van Berry Holslag. In al haar kleurrijke en grote keramische sculpturen verbeeldt zij mensen in hun dagelijkse doen. Door vervreemding zet ze je echter daarover aan het denken.