Tekst

Of ‘Vrouwtje met appel’ één van de laatste beelden is die Dick Loef gemaakt heeft, is niet helemaal duidelijk. Feit is wel dat het bronzen beeldje pas in 1984 op het Esmoreitplein geplaatst werd, terwijl de kunstenaar een jaar daarvoor overleed. Het was een zogenoemd BKR-werk en er werd een plek voor gevonden op dit plein. De Beeldende Kunstenaars Regeling zorgde er tussen 1956 en 1987 voor dat kunstenaars van de overheid loon konden krijgen in ruil voor werk.

Het vrouwtje van Loef zit gehurkt. Haar vragende blik is schuin omhoog gericht, alsof ze communiceert met iemand die tegenover haar staat. Alles wijst erop dat ze de glanzende appel die ze in haar uitgestrekte hand houdt, aanbiedt aan een willekeurige voorbijganger. Doordat ze een hoofddoek en een lange rok draagt, lijkt ze op een plattelandsvrouw die langs de kant van de weg haar koopwaar probeert te slijten.

Loef volgde van 1948 – 1952 zijn opleiding aan de Vrije Academie in Den Haag. In 1949 kreeg hij draailessen bij keramist Gerrit de Blanken in Leiderdorp en in 1953 ontving hij een studiebeurs die hem in de gelegenheid stelde zijn keramische kwaliteiten verder te ontwikkelen. Loef manifesteerde zich behalve als beeldhouwer ook als zelfstandig pottenbakker in de Haagse regio. Hij vervaardigde in opdracht onder meer keramische reliëfs voor het kantoorgebouw van VAM in Voorschoten, een LTS in Rijswijk en een districtspolitiebureau in Den Haag.

De bekende (eveneens overleden) Haagse kinderboekenschrijver Max Velthuijs deelde een binnenplaats met zijn vriend en buurman Dick Loef. Samen creëerden ze aan de Haagse Veenkade een oase van rust, waar fantasie en vertelkunst goed gedijden. Beiden waren vertellers. De één gebruikte het woord, de ander verkoos het verhalende beeld. Beiden spraken de heldere, begrijpelijke en fantasierijke taal van het kind.