Tekst

Haar houding is ontspannen. Ze leunt op één hand en houdt de parasol gracieus achter haar linker schouder. De enigszins onbestemde blik verraadt geen nieuwsgierigheid of andere uitgesproken emotie. Het ruime plantsoen waar ze tussen de lage flats werd geplaatst, ervaart ze overduidelijk als een aangename verblijfplaats.

Doordat Theo van der Nahmer vrijmoedig omgaat met vormverhoudingen, ligt de nadruk in het beeld ‘Vrouw met parasol’ op de lichaamshouding. De dunne handen en voeten zijn verkleind ten opzichte van de rest van het lichaam. De dikke kleding tot iets boven de enkels maakt het lichaam vrij fors. Toch is het ondanks het zwaar aangezette volume niet lomp. Integendeel. Gratie en golvende vormen maken het beeld joyeus.

‘Vrouw met parasol’ is kenmerkend voor de beeldhouwkunst van Van der Nahmer. De in Eindhoven (Stratum) geboren kunstenaar woonde en werkte vanaf 1938 in Den Haag. Hij studeerde achtereenvolgens aan de kunstacademie in Den Bosch en aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. In die laatste stad profileerde hij zich vooral na de Tweede Wereldoorlog als een beeldhouwer met een sterke voorkeur voor een expressionistische stijl. Naast beelden voor de openbare ruimte voerde hij ook monumentale opdrachten uit.

Van der Nahmer werd in de loop van zijn carrière herhaaldelijk gelauwerd. Hij ontving de Jacob Maris Prijs (1954) van Den Haag, de Jacob Hartogh Prijs (1954) van de Haagse kunstenaarsvereniging Pulchri Studio en de Madurodam Kleinplastiek Prijs (1963). Als docent was hij zowel verbonden aan de Vrije Academie als aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Zijn prijzenkast, werkzaamheden als docent en de beelden die her en der in de hofstad verspreid staan onderstrepen dat de in Brabant geboren kunstenaar uiteindelijk een echte Haagse beeldhouwer is geworden.