Tekst

In de studio van Charlotte van Pallandt aan de Gooweg in Noordwijk stond nog jaren na de voltooiing van ‘Vrouw’ een levensgrote figuurstudie voor dit beeld. Het lijkt een exacte kopie. Er zijn atelierfoto’s uit 1972 bekend waarop de beeldhouwer druk aan het modelleren is, terwijl zij vanaf een werkbank in een hoek van de werkruimte wordt gadegeslagen door deze vrouwenfiguur met afgehakte benen.

Van Pallandt woonde destijds ’s winters in Amsterdam en werkte drie zomers lang, van 1950 tot 1953, in Noordwijk aan het beeld van het staande naakt. Met veel geduld wijdde ze zich aan het subtiele contrast tussen de gladde huid van het vrouwenlichaam en de ruwe weergave van draperie, opgestoken haar, de doek in de rechterhand en de hardstenen sokkel waarmee de figuur vergroeid is. Zowel lichaamslijnen als accessoires zijn zacht en sierlijk. De vrouwelijke rondingen komen terug in de plooien van het textiel. De elegante houding wordt versterkt doordat het linkerbeen licht naar achteren is geplaatst.

Voor Van Pallandt vervulden de moderne Franse classicistische beeldhouwers Aristide Maillol (1861-1944) en Charles Malfray (1887-1940) een belangrijke voorbeeldfunctie. In de jaren dertig van de twintigste eeuw maakte zij de bloeiperiode van de Nederlandse beeldhouwkunst mee. Toen dertig jaar later de figuratieve traditie in het slop raakte, was zij met Mari Andriessen, Piet Esser en Pieter D’Hont nog steeds verzekerd van monumentale opdrachten, waaronder het bekende Wilhelminia-beeld waarvan zij in de periode 1966 – 1968 verschillende versies maakte. Opvallend is de gesloten vorm die niet alleen dit monument maar ook haar andere beelden kenmerkt.