Tekst

Bijna alle lichaamsdelen zijn weergegeven. Behalve de armen. Daarom mag het bronzen beeld ‘Vrouw’ uit 1965 van de Haagse beeldhouwer Dirk Bus een tors worden genoemd. In de jaren zestig was Bus arrivé. Bekendheid genoot hij vooral om zijn goed gelijkende portretten en treffende dieruitbeeldingen. Het thema tors koos hij zelden, wellicht omdat het in het opdrachtencircuit wat moeilijk lag. Maar ook hier toont hij zich de ervaren beeldhouwer, die precies weet welke sculpturale mogelijkheden het onderwerp hem biedt.

Eén van die mogelijkheden is de concentratie op een bepaald aspect van de menselijke gestalte. Bus legde bij zijn tors het accent op de heuppartij door schoot, billen en benen uit te vergroten. De sensualiteit van het vrouwelijk lichaam benadrukte hij daarmee. De focus op het onderlichaam bereikte Bus tevens door het hoofd – dat bij een tors overigens vaak wordt weggelaten – tot niet meer dan een knop te reduceren. Het hoofd leidt zo niet af van waar het Bus om ging: volledige concentratie op het robuuste en weelderig gevormde vrouwenlichaam.

Een ander effect van het kleine hoofd op het forse lijf is dat het vervreemdend werkt, zoals bijvoorbeeld de figuren zonder gezicht in de fantasierijke, bovennatuurlijke schilderijen van Giorgio de Chirico (1888-1978). Maar niet alleen de proporties van Bus’ beeld zijn opmerkelijk. De ruwe oppervlaktebehandeling en de buitenissige lichaamsverhoudingen zijn eigentijds, terwijl de contrapost van het lichaam en de ondersteuning bij het speelbeen geïnspireerd zijn op de klassieke sculptuur.

Gezien de onderwerpen van zijn monumentale beelden uit de jaren zestig, legde Bus destijds een duidelijke interesse voor de klassieken aan de dag. Maar hij interpreteerde de oudheid altijd op een eigenzinnige, moderne manier. Door zijn activiteiten in verenigingen de Posthoorngroep (1956-1962) en zijn docentschap aan de Haagse Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, heeft Bus veel betekenis gehad voor de Haagse kunstwereld.