Tekst

Het is alsof ze in de steen gevangen zat en nog slechts bevrijd hoefde te worden. Het beeld van John Raedecker uit 1950 bezit een verstilde schoonheid, de vormen tamelijk fors. De vrouw staat in een klassieke pose, met een duidelijk stand- en speelbeen. Die kenmerken rechtvaardigen een vergelijking met het werk van Aristide Maillol (1861-1944). Want innerlijke rust en robuuste vormgeving zien we ook in de sculptuur van deze beroemde Franse beeldhouwer, wiens werken Raedecker ongetwijfeld bestudeerde toen hij tussen 1911 en 1914 enkele malen in Parijs verbleef. Volgens Maillol moest een beeld naar vroeg-Grieks model ‘statisch’ en harmonieus zijn. Het moest een toestand uitdrukken, geen emotie of dramatiek. En dat laatste – hoe ingehouden ook in zijn Haagse naakt – is nu juist wél aanwezig in Raedeckers kunst.

Raedecker, die in de naoorlogse periode sterk op de voorgrond trad, stond open voor allerlei kunstopvattingen, als die van het symbolisme en het expressionisme. Wat hem daarin aansprak was ongetwijfeld het tot uiting brengen van stemming en gemoed. De stap naar de abstractie, die in het buitenland ruim voor de Tweede Wereldoorlog in de beeldhouwkunst was gezet, waagde hij niet. Hij vormde geen uitzondering. De meeste Nederlandse beeldhouwers experimenteerden destijds nog niet met vorm en dure materialen, als natuursteen en brons. Bovendien waren ze sterk afhankelijk van – veelal behoudende – opdrachtgevers.

Maar voor een expressieve, gevoelige figuratie was beslist ruimte. Hoeveel dramatiek Raedecker in zijn kunst legde, was afhankelijk van het onderwerp. In het ‘Monument voor Gevallenen’ (1949/1950) in Waalwijk verbeeldde Raedecker met kracht het oorlogsleed. Hij koos hier voor de weergave van de executie. Bij het staande naakt in het Westbroekpark is hij juist uiterst terughoudend omgegaan met emoties. De vrouw is ongenaakbaar, maar er speelt een wonderlijke glimlach rond haar mond, wat van haar een mysterieuze persoonlijkheid maakt.