Tekst

Ze staan ver uit elkaar. Dat wekt de indruk dat de twee onderdelen van Bernard Olsthoorns object ‘Vijf geknikte buizen’ in de middenberm van de Houtwijklaan zelfstandige kunstwerken zijn. Dat is niet zo. Ondanks de afstand vormen ze een geheel. De oplettende kijker, die langs beide kanten is gelopen of gereden, zal het zijn opgevallen dat de objecten identiek zijn, al is er sprake van spiegeling.

Beide onderdelen van Olsthoorns kunstwerk zijn samengesteld uit vijf driekantige roestvrijstalen buizen met een lengte van vijftien meter. Ze bestaan elk uit tien gelijke segmenten. De ruimte tussen de buizen is telkens exact hetzelfde. Eén van de vijf buizen staat met twee gelijke ‘benen’ van vijf segmenten stevig in het gras. Daar zit het scharnier precies in het midden. Bij de volgende buis zit de knik na vier segmenten, bij de daaropvolgende na drie, enzovoorts. Gevolg is dat de buizen aan één zijde steeds korter worden en aan de andere steeds langer. Voor het oog verandert een gelijkbenige driehoek in een driehoek met ongelijke zijden.

Olsthoorn construeerde een wiskundig kunststuk van volmaakte precisie. Het is zijn handelsmerk: het ontwerpen van monumentale kunstwerken in een zuiver constructivistische beeldtaal, met meetkunde en geometrie als uitgangspunt. Vaak laten zijn objecten een vormontwikkeling of -verandering zien. Een vierkant wordt een onregelmatige achthoek en bij ‘Vijf geknikte buizen’ ontstaat uit een gelijkbenige driehoek een reeks van scherpe driehoeken. Het zijn repeterende, sobere vormen waar Olsthoorn iets onverwachts mee doet. Dat maakt dat zijn beelden geen moment saai zijn. Zijn Haagse beeld is dynamisch omdat één zijde van de driehoek steeds verder weg lijkt te schuiven. De buizen lijken vijf enorme, geabstraheerde plantenstengels of boomstammen waar een storm overheen heeft geraasd, waardoor ze geknakt zijn, elk op een ander punt.