Tekst

Zonder het kunstmatig aangelegde heuveltje zou het effect van de verschuivende piramide veel minder sterk zijn geweest. Nu lijkt het alsof het 4 meter hoge piramide langs het heuveltje ter hoogte van de Melis Stokelaan naar beneden komt. De traditionele piramide is min of meer uit elkaar gehaald en bestaat nu uit drie segmenten die in onderlinge samenhang een verschuiving verbeelden. Het object van Cees Langendorff beweegt zich ogenschijnlijk heuvelafwaarts.

Strikt genomen past ‘Verschuivende piramide’ in de traditie van de concrete kunst. Paradoxaal genoeg is concrete kunst abstract. Het bootst de zichtbare werkelijkheid niet na, maar vertrekt vanuit concrete zaken als vorm, kleur, ritme en contrast. Langendorffs beeld krijgt een bijzondere meerwaarde door de plaatsing op het heuveltje. De kunstenaar dwingt daardoor een wisselwerking af tussen beeld en omgeving. Het beeld heeft geen sokkel nodig, want het is stevig verankerd in de heuvelrug.
Langendorff heeft gezocht naar een onconventionele oplossing. De visuele spanning is op een ongebruikelijke manier tot stand gebracht door de interactie tussen het beeld en de plek waar het geplaatst is. De ingreep sluit aan bij de behoefte van de kunstenaar aan verrassende oplossingen en effecten die benadrukken dat hij niet voor één gat te vangen is.

Vindingrijkheid en onvoorspelbaarheid manifesteren zich in het oeuvre van Langendorff op uiteenlopende manieren. De kunstenaar heeft een aantal beelden in de openbare ruimte gerealiseerd, waaronder een kunstwerk bij basisschool ‘De Wiltzangh’ in de Amsterdamse Bos en Lommer buurt (1988). Naast beeldhouwer is hij ook actief als schilder en maakt hij collages en installaties.