Tekst

Zo gestileerd als ‘Twee vrouwen met parasol’ is zijn werk zelden. Opgeleid door Bon Ingen Housz (1881-1953) en Albert Termote (1887-1978), kwam beeldhouwer Bram Roth voort uit een leerschool die een naturalistische weergave van de werkelijkheid voorstond. Roths figuratieve, romantische stijl maakt duidelijk dat hij daarin meeging, maar niet op een rigide manier. Voor zijn sculptuur in het Westbroekpark heeft hij wellicht met een schuin oog gekeken naar het avant-gardistische kubisme uit het begin van de 20e eeuw.

‘Twee vrouwen met parasol’ is namelijk opgebouwd uit grote geometrische volumes. De volumes berusten op de rechthoek, het vierkant, de driehoek en de cirkel. Met de toepassing van dergelijke vormen bereikte Roth een zekere spanning. Tegelijkertijd is het beeld sterk symmetrisch. De dames zijn identiek gekleed, zitten in eenzelfde pose, hun liefde voor het hondje delend. Verder is er duidelijke horizontale driedeling aangebracht: onderaan de benen, in het midden de torsen en bovenaan de hoofden onder de parasol. Symmetrie en gelaagdheid zorgen voor rust en balans.

Maar eentonig is het beeld allerminst. De valling van de lange rokken accentueert de verschillende beenhoudingen: de een heeft de voeten uit elkaar, de ander juist tegen elkaar. Hoewel de voorzijde de aandacht trekt, is het beeld aan de achterzijde ook interessant. Het bankje waarop de vrouwen zitten blijkt mooi uitgewerkt en de vrouw rechts houdt liefdevol haar arm op de rug van haar gezellin. Tot slot is de huid van het kalkstenen beeld ongepolijst. De talloze krasjes, putjes en bultjes zorgen voor een twinkelend licht-schaduwspel.
In ‘Twee vrouwen met parasol’ bracht Roth glashelder naar voren wat hem als beeldhouwer bezighield: ruimtelijkheid, volume, spanning en expressie van de huid.