Tekst

Het stenen beeld van twee estafettelopers, dat Rudi Rooijackers in 1956 in opdracht maakte voor een school aan de Goudsbloemlaan, past in de figuratieve traditie die aanvankelijk de naoorlogse monumentale beeldhouwkunst beheerste. In oorlogsmonumenten die overal in Nederland verrezen en in andere figuratieve beelden die speciaal voor de openbare ruimte werden gemaakt, werd nadrukkelijk ingezoomd op het mensbeeld en op de ‘condition humaine’: de toestand en gesteldheid van de mens.

De behoefte aan het gedenken van oorlogsslachtoffers leverde een beeldenstroom op waarin dramatische expressie beeldbepalend was. Naast de blik op de lijdende mens was er ook aandacht voor de nieuwe wereld die op de puinhopen van de oude zou moeten verrijzen. De positieve instelling van de wederopbouw leverde veel figuratieve beelden op waarin de mens voortvarend en vitaal de toekomst tegemoet treedt.

In die categorie past ook het beeld van de twee estafettelopers. De atleten zijn volledig geconcentreerd op het leveren van een topprestatie. De fakkel wordt doorgegeven en overgenomen. De atleten gaan op in hun dynamische en gedreven doel. Het beeld reflecteert de geest van de jaren vijftig en is conform de toen heersende figuratieve traditie opgezet en uitgevoerd.

Rooijackers stond als docent van de Vrije Academie aan de wieg van een nieuwe generatie Haagse beeldhouwers waarvan Phil van de Klundert en Dick Loef deel uitmaakten. Het beeld van de estafettelopers laat zien dat hij mensgericht is met een heilig geloof in vooruitgang. De beeldhouwer stelt zich dienend op, zoals dat in zijn tijd gebruikelijk was bij het uitvoeren van monumentale beelden die geloof in de toekomst moesten uitstralen en de mens moesten verheffen. Het doorgeven van de fakkel is niet alleen een sportieve handeling maar ook een symbolisch gebaar. De gestileerde figuren zijn de eerste voorzichtige voorboden van de overgang naar een meer abstracte beeldhouwkunst.