Tekst

Hoe heerlijk kan spelen zijn! Stiekem over een hek stappen, er overheen springen of een balanceeract uitvoeren op de rand, een salto over het hek maken of er gewoon lekker op leunen. Ossip maakte twaalf kleurrijke figuren die op de één of andere manier verbonden zijn met het hek dat de speelplaats op het Newtonplein omringt.

De functie van het hek is afhankelijk van de gebruikers. De ene keer biedt het hek bescherming, de andere keer is het een instrument of werktuig. In alle gevallen is het de vrolijke markering van een plek waar mensen de tango dansen, een handstandje maken, hun krantje lezen of fitness oefeningen uitvoeren, elkaar ontmoeten of beminnen.
Met de verzonnen gebruikers van het hek is van alles aan de hand. Ossip maakte er karikaturen van om hun identiteit zo simpel en herkenbaar mogelijk te houden. De mensen en situaties die hij verbeeldt, lijken weggelopen uit stripverhalen of cartoons. Hun aard en karakter is zo plat als een dubbeltje. Hetzelfde geldt voor de manier waarop ze zijn uitgevoerd. Ze zijn gesneden uit grote platen staal, beschilderd in vrolijke kleuren en daarna aan het hekwerk vast gemaakt.

Hoe anders is deze vroege opdracht in verhouding tot Ossips autonome kunst. Daarin wemelt het van de gemankeerde of gedeformeerde mensen. De kunstenaar manipuleert daartoe bestaande, historische, zwartwit fotobeelden door uitvergroting, inkleuring en weglating. Soms voegt hij er attributen aan toe. Het levert vervreemdende mensbeelden op die iets bedreigends hebben. Ossips fotowerk fungeert als tijdsmachine. Wat veraf is komt dichterbij. Daarmee brengt hij ook de vergankelijkheid dichterbij.