Tekst

Zoals de impressionisten eind 19e eeuw hun omgeving vastlegden alsof zij het ongrijpbare licht in verf wilden vangen, zo zijn de bronzen beelden van Peter Kortekaas impressies of vlugge registraties van wat hij observeert. En net als de impressionisten ontrafelt hij de werkelijkheid eerst, om deze vervolgens in klei weer op te bouwen. Stukjes toevoegend en weghalend groeien onder zijn handen zijn sculpturen van mens en dier.
Het ruwe oppervlak van de oorspronkelijk geboetseerde beelden geeft zijn bronzen, waarvan er een aantal in Den Haag staan, een sterk plastische werking. Nog meer dan bij ‘Beeldend kunstenaar’ komt dat tot uiting in ‘Tors’ uit 1984 in het plantsoen bij de Fisherstraat. De stevige rondingen van de vrouw met klassiek opgestoken haar worden benadrukt door de grote brokken klei waaruit het lichaam is samengesteld. Gaten zijn niet opgevuld, oneffenheden niet weggewerkt. Niet zoals een mensenhuid ís, maar zoals een huid vluchtig bekeken kán zijn, bijvoorbeeld onder het gebladerte van een boom waar de zon haar licht doorheen strooit.
De torso, het menselijk lichaam zonder ledematen en soms zelfs zonder hoofd, is een kunstvorm die sinds de 19e eeuw door kunstenaars wordt toegepast. De Franse beeldhouwer Auguste Rodin (1840-1917) leverde een grote bijdrage aan de ontwikkeling van de beeldhouwkunst door de torso tot een zelfstandig kunstwerk te bestempelen. Een kunstwerk dat de beschouwer in zijn verbeelding niet hoefde aan te vullen. Zo heeft ook Kortekaas de torso opgevat. Zijn fragmentarische weergave van het menselijk lichaam bezit een artistieke en expressieve kracht die voltooiing overbodig maakt.