Tekst

Het roestvrijstalen beeld ‘Ritmische zuil’ uit 1976 past in de traditie van het constructivisme. Het is een abstracte constructie in een strenge geometrische vormentaal, waar dynamiek een belangrijk onderdeel van is. Doordat de holle, vierkante zuil deels op een onregelmatige manier is opengewerkt, ontstaat bij de juiste lichtval een levendig spel van licht- en donker. Een dynamisch lichtspel als weergave van de ongrijpbare fenomenen ruimte en tijd.

Destijds bewoog de maker, Pim van der Maas, zich in kringen van Haagse constructivisten als Henk van der Plas (1936), met wie hij ook wel exposeerde. De eerste twintig jaar van zijn carrière als beeldhouwer staan in het teken de geometrische abstractie. Van der Maas vervaardigt dan eenvoudige, ijle buisconstructies en beelden samengesteld uit driehoeken, rechthoeken en vierkanten van plaatstaal, zoals zijn ‘Compositie’ uit 1968 en ‘Ritmische zuil’ aan de Thorbeckelaan.

Rond het midden van de jaren tachtig komt er een omslag. In 1984 gaat hij naast metaal ook in hout werken. Met zijn keuze voor dit – naar eigen zeggen veel warmere materiaal – verandert het karakter van zijn beelden. Ze blijven abstract, maar de vormgeving wordt zachter en ronder. Er verschijnen kegels en ovalen, golvende en gebogen lijnen, en later vormen die lijken op bladeren, vissen en vleugels. Hij bouwt zijn houten beelden op uit verschillende lagen, die hij stuk voor stuk grillig inkerft. Uit deze inkervingen ontwikkelden zich op den duur tekens, die Van der Maas ‘schrifturen’ noemt. Van der Maas brengt de ‘schrifturen’ aan door een kunstwerk op verschillende plaatsen in te kerven. De zo ontstane inkepingen vult hij met een gekleurde kunststof. Deze tekens vinden we terug op vrijwel al zijn latere beelden van hout, staal of kunststof.