Tekst

De monumentale wandversiering van Jan Snoeck die in 1965 werd aangebracht aan de gevel van het poldergemaal op de hoek van de Bezuidenhoutseweg en de Carel Reinierskade, wijkt sterk af van de beeldtaal waarmee de kunstenaar later landelijk bekend geworden is. Het grijze muurbeeld is kenmerkend voor de experimenten met steen, beton, metaal en mozaïek die hij in de jaren vijftig en zestig van de 20^e eeuw uitvoerde.

Snoeck geeft alle ruimte aan zijn associaties met de functie van het gebouw. In hoofdlijnen is zijn wandreliëf te herleiden tot het leven in en met het water. Een gestileerde vis vormt het epicentrum van de levendige voorstelling waarin verschillende vormen en betekenissen met elkaar verstrengeld zijn en waarin land en water elkaar aanvullen. De combinatie van betonreliëf en geglazuurde keramiek is een voorbode van de passie voor keramiek die de kunstenaar in zijn latere werk openbaarde, maar verder verschilt de wandversiering wezenlijk van de gestileerde figuren in heldere kleuren die in belangrijke mate hebben bijgedragen aan het beeld dat de buitenwereld van de kunst van Snoeck heeft gekregen.

De veelzijdige kunstenaar werkte in allerlei materialen. Naast ruimtelijk werk maakte hij ook zeefdrukken en multiples die door bedrijven als relatiegeschenk worden gebruikt. Handgeknoopte wollen tapijten, doosjes met pop-up kaarten, urnen en vazen onderstrepen dat hij zijn neus niet ophaalt voor het maken van laagdrempelige kunst die door een groot publiek gewaardeerd wordt.

De kunstelite heeft daar altijd moeite mee gehad en kunsthistorici vonden het lastig om het werk van de onafhankelijke geest in te delen bij een groep of stroming. Toch heeft het de Haagse kunstenaar nooit ontbroken aan erkenning. De tientallen beelden in de openbare ruimte die overal in Nederland verrezen, getuigen daarvan, evenals de omvangrijke solotentoonstelling in Museum Beelden aan Zee in Den Haag in het voorjaar van 2007.