Tekst

‘Het was ook in een heel strenge winter, toen ik met mijn Vader’s beitels een paardje in hout sneed. Vijf jaar was ik toen. Sindsdien ben ik blijven beeldhouwen. Paarden hebben nog mijn bijzondere voorliefde. Waar ik maar kan, bij bruggen of ornamenten, pas ik ze toe,’ aldus beeldhouwer Albert Termote in ‘Het Binnenhof’ van 28 maart 1947. Als illustratie is bij het artikel het bekende steigerende paard met vrouw en kind op de brug bij het Vaillantplein uit 1939 geplaatst.

Bij ‘Paard met vrouw en kind’ hoort ‘Paard met kind’ dat op de andere brugleuning staat. Met hun weelderige manen, gespierde lijven, wijd opengesperde neusgaten en opgerichte voorbenen zijn de paarden van een barokke uitbundigheid, die we nauwelijks in de Hollandse beeldhouwkunst aantreffen. De ranke berijders lijken nietig op hun monumentale paarden, maar zijn desondanks in dezelfde barokke stijl weergegeven.

Vooral in zijn ruiterbeelden vlamt Termotes Vlaamse natuur op. Uit de tengere ruiters met hun dunne ledenmaten blijkt de invloed van de Belgische beeldhouwer George Minne (1866-1941), waar hij al tijdens zijn opleiding aan de Gentse Academie werkte als uitvoerder.
Termote vluchtte in de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) vanuit België naar het neutrale Nederland. Na wat omzwervingen vestigde hij zich in 1922 definitief in Voorburg. Daar kwam zijn artistieke loopbaan goed op gang. Hij kreeg opdracht na opdracht. In 1938 vroeg de gemeente Den Haag hem de uiteinden en de leuningen van de brug bij het Vaillantplein te decoreren.

Voor de beelden in het midden van de leuningen werd 13.000 kilo kalksteen zijn atelier binnengerold. Assistenten hakten daarvan zo’n vijfduizend kilo weg. De uiteindelijke afwerking deed de kunstenaar altijd zelf, naar eigen zeggen ‘om er het sentiment in te leggen’.