Tekst

Een jonge man hangt verlangend naar voren om de verleidelijk dansende en zingende wezens aan de overkant goed te kunnen zien. In twee afzonderlijke bronzen vertelt beeldhouwer Everdine Schuurman een geschiedenis uit de klassieke oudheid: ‘Odysseus en de Sirenen’ van de schrijver Homerus. Midden in de vijver van het rosarium in het Westbroekpark zien we de held Odysseus op zijn denkbeeldige schip. Wat meer naar de kant zijn de twee Sirenen geplaatst, vogelachtige wezens met vrouwenhoofden. Op weg naar huis, het eiland Ithaca, komen Odysseus en zijn mannen deze mythologische wezens tegen. Odysseus kent het gevaar van de Sirenen, die met hun onweerstaanbare magische gezang zeelieden naar hun eiland lokken, waar hun schip op de klippen zal lopen. Odysseus heeft zich daarom aan de mast van zijn schip laten vastbinden en uit voorzorg zijn mannen de oren laten dichtstoppen met was.

Een verteller in brons en steen. Zo kan Schuurman het best worden getypeerd. Ze studeerde bij de bekende beeldhouwers Jan Bronner (1881-1972) aan de Amsterdamse Rijksakademie en Bon Ingen Housz (1881-1953) aan de Haagse Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Terwijl in het buitenland beeldhouwers al circa twintig jaar abstracte beelden, assemblages en ruimtelijke constructies maakten, werd door beide docenten nog sterk gedacht in termen van figuratie. Een beeld moest duidelijk en helder zijn en bovenal herkenbaar. Zo werd Schuurman eind jaren twintig van de 20e eeuw opgeleid in de academische geest van de 19e eeuw.

Getuige haar beeld ‘Odysseus en de Sirenen’ verloochende ze haar afkomst niet. De figuratie werd haar taal. Maar in stijl en uitwerking is Schuurman wél haar eigen weg gegaan. Want terwijl de beelden van Bronner en Ingen Houzs nogal statisch en streng ogen, bezigt Schuurman een beweeglijke, bloemrijke en gedetailleerde taal.