Tekst

Het is typisch Hollands. Door weer en wind op de fiets naar school gaan of boodschappen doen. Kind achterop, ineengedoken onder een paraplu. De handen stevig om het stuur geklemd. En daar zet kunstenaar Frans Kokshoorn de kijker op het verkeerde been. Want dat kan natuurlijk niet, twee handen aan het stuur én een paraplu vasthouden. De paraplu ís hier het hoofd.

Kokshoorns beeld is humorvol, pretentieloos en toegankelijk. Reden waarom ‘Ode aan de fiets’ aan de Vondelstraat een tegenhanger kreeg in Voorburg. De fietser in Den Haag sprak de Voorburgse apotheker M. Uiterwijk Winkel zo aan dat hij besloot een vrijwel identiek beeld aan zijn gemeente te schenken. Kokshoorn grapte erover in de Haagsche Courant van 15 september 1995: ‘Daar staan vader en zoon op hun fiets en hier in Voorburg komen zijn ‘verdwaalde’ vrouw met de andere twee kinderen.’

De menselijke figuur vormt een constante factor in het werk van Kokshoorn: in brons op de fiets, geabstraheerd op een schommel, gestileerd in hout. Soms zijn de voorste twee stoelpoten mensenbenen, zodat de figuur een is met de stoel.
En dan is er zijn liefde voor de architectuur. In 1971 brak hij een bouwkundige opleiding af ten gunste van de beeldende kunst. Maar zijn belangstelling voor de bouwkunst bleef. Met ‘objets trouvées’, oude spulletjes, afvalhout, strandjuttermateriaal, bouwt hij op oude stoelen of strijkplanken miniatuursteden. Deze bouwsels worden later in brons gegoten.

In 2004 ontving Kokshoorn de eerste Aart van den IJsselprijs, een oeuvreprijs voor professionele kunstenaars die een band hebben met Leidschendam-Voorburg. De jury prees ‘de constante hoge kwaliteit’ binnen het oeuvre. Bovendien, zo was de jury van mening, staan de herkenbare werken in hout, steen en brons ‘dicht bij de mens’, waardoor ze toegankelijk zijn voor een breed publiek. En dat geldt zeker voor ‘Ode aan de fiets’.