Tekst

Wat doet een kunstwerk midden op het drukke Rijswijkseplein, waar diverse verkeersborden de aandacht opeisen? Beeldhouwer David Vandekop stelde zichzelf die vraag ook. Hij was van mening dat ‘zomaar weer een beeld’ overbodig was. Vandaar dit ‘Obstakel’: drie metalen rechthoeken die in evenwicht worden gehouden door de staven waarmee ze zijn doorboord. Ogenschijnlijk zijn het resten van een bouwactiviteit. Je kunt ze negeren, maar door de vreemde ligging intrigeren ze ook.

Tijdens zijn opleiding aan de Haagse Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten werd Vandekop door beeldhouwer Carel Visser aangespoord beelden te maken. In een voormalige smidse vervaardigde hij zijn eerste ‘constructies’ met onderdelen van afgeschreven landbouwwerktuigen. Uitgangspunt voor zijn beelden was de leegte. Zo exposeerde hij metalen deuren in een lege museumzaal. Hun plaats beïnvloedde de bewegingen van het publiek door de ruimte: ‘kaderbepalingen’ noemde hij ze. ‘Obstakel’ uit 1980 is nog een exponent van deze periode.

In zijn latere werk sloeg Vandekop een andere weg in. Hij raakte in de ban van de natuur, en dan met name van het Zeeuwse landschap waar hij urenlange wandelingen maakte en zijn ervaringen vastlegde in aquarellen. Daarnaast maakte hij veel reizen, vooral naar India, waar hij werd gegrepen door de eenvoud van eeuwenoude sculpturale principes.
De natuur en het besef van de traditie maakten dat hij de conceptuele benadering verwierp als te ‘klinisch’. Hij experimenteerde met natuurlijker – en van oudsher gebruikte – materialen als hout en (Zeeuwse) klei, die zich bovendien beter leenden voor kleurtoepassingen.

In de jaren tachtig trad hij naar buiten met kleurige keramische bouwsels uit grote plakkaten klei, bros geworden bij het drogen, zoals op het Utrechtse Smakkelaarsveld nabij het Centraal Station. De sculpturen fungeren als herkenningspunten en bieden beschutting aan voorbijgangers. Ze zijn niet langer een obstakel, maar maken deel uit van het landschap.