Tekst

Abstracte kunst wordt vaak vergeleken met muziek. Het is niet tastbaar en het verwijst naar niets anders dan naar zichzelf. Zo ziet beeldend kunstenaar Ger Dekker zijn eigen werk ook. ‘Het is wat het is’, liet hij in interviews weten. Zijn abstract geometrische schilderijen, ruimtelijke constructies en zijn beelden in relatie tot de architectuur moeten we dan ook niet interpreteren als persoonlijke expressie, reacties op maatschappelijke situaties of als het scheppen van een nieuwe wereld.

Dat geldt ook voor de ‘Objectengroep met negentien palen’ die hij samen met collega-kunstenaar Pjotr van Oorschot in 1984 voor Loosduinen heeft gemaakt. Het zijn gewoon negentien glasfiberpalen die al dan niet schuin geplaatst langs fietspaden, bij flats en in het plantsoen staan. Opvallend is dat ze stuk voor stuk beschilderd zijn met hetzelfde abstracte strepenpatroon in verschillende kleuren.

Net als Dekker behoort Van Oorschot tot een groep landelijk bekende kunstenaars die in de jaren zeventig en tachtig veel abstracte kunst voor de openbare ruimte realiseerden. Doel van dergelijke kunst was veelal de (buiten)ruimte te verfraaien en de ruimtelijke werking ervan te onderstrepen of verbeteren zonder in decoratie te vervallen. Ook deden zij opdrachten voor toegepast werk. Van Oorschot bedacht bijvoorbeeld de golvende betonnen geluidsschuttingen langs de A10 in Amsterdam-Noord in 1989.

De kunstenaars werkten regelmatig samen. Zo hadden ze in 1978 voor een kale muur aan het Juttersplein in Den Helder een flinke wandschildering gemaakt. De abstracte schildering in okergeel, wit en donkerblauw had tot doel het plein meer ruimtelijk aanzien te geven. Dat was volgens berichten in de krant goed gelukt. Dat sociale aspect is, evenals het opereren op de grens tussen architectuur, ruimtelijke ordening en beeldende kunst, typerend voor deze twee kunstenaars. Dat is ook terug te zien in de negentien palen in Loosduinen.