Tekst

Een beeld van Willem Hussem en dan nog 10 meter hoog ook!: dat is in meer dan één opzicht bijzonder. Want deze kunstenaar is vooral bekend geworden als schilder en dichter. Zijn beeldgedichten en schilderijen zijn doordrenkt van passie voor oosterse cultuur. Dit obeliskachtige object ziet er juist heel concreet uit. De vormen lijken eerder gedicteerd te zijn door een formeel en geometrisch denkende conceptuele kunstenaar dan door iemand met belangstelling voor mystieke oosterse kalligrafie.

Over zijn werk zei Hussem ooit dat het kennelijk niet aanlokkelijk was. Enkele schilderijen werden uit verontwaardiging besmeurd en over de bekroning van een ander doek ontstond de nodige commotie in de media en bij het grote publiek. Aanvankelijk maakte Hussem schilderijen waaruit zijn bewondering voor Vincent van Gogh sprak. Later kwam hij in Parijs in contact met Mondriaan. In 1936 vestigde hij zich in Den Haag in de Mijtensstraat boven een voormalig gemeentelijk badhuis. Daar bouwde hij aan een oeuvre dat door kenners werd getypeerd als ‘abstracte stemmingskunst’.

Minder bekend is dat Hussem niet alleen geïnteresseerd was in het subjectieve, kalligrafische gebaar maar ook in een meer objectieve beeldtaal waarbij het streven naar evenwicht essentieel was.

Terwijl de vormen op het doek steeds meer verstrakten, ging Hussem ook in de open ruimte componeren: eerst in aluminium, later tevens in hout. Zijn streven naar symmetrie in driedimensionale vormen doet denken aan het werk van André Volten. In dat licht gezien is het niet verwonderlijk dat Hussem op latere leeftijd onder leiding van Peter Struycken zelfs nog met computers geëxperimenteerd heeft.

Oorspronkelijk stond Hussems beeld bij de ingang van de polikliniek aan de rechterzijde van het Leyenburg Ziekenhuis. Na herinrichting was er op het nieuwe Els Borst-Eilersplein geen geschikte plaats meer voor deze monumentale sculptuur. Die is even verderop wel gevonden op de kleine rotonde van de Leyweg met de Volendamlaan.