Tekst

Ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan van de stad Den Haag in 1998, schonk de Nederlandse Waterschapsbank de gemeente het kunstwerk Floating Point van Arno van der Mark. Letterlijk vertaald betekent Floating Point drijvende punt, ofwel zwevende komma. En daar heeft het kunstwerk ook wel iets van weg. Ofschoon het noch een komma, noch een punt, maar een ovaal is.
Van der Mark noemt het op zijn eigen website ‘Een transparante maar ontoegankelijke, ovale architectonische ruimte zonder functie’. Een hermetisch gesloten bouwsel van glas en licht, dat in het overgangsgebied tussen stad en groen lijkt te zweven. Dat zweven wordt vooral benadrukt als het kunstwerk bij donker oplicht. Overdag vangen vier sensoren licht op. In het donker stralen zestien gekleurde halogeenlampen een computervertaling van de lichtopbrengst uit. De helderheid van het lamplicht is afhankelijk van seizoenen en weersomstandigheden.

Overdag is de ovaal donkergrijs. Dan zijn ook de woorden ‘nonsite outside territory’ op het glas goed leesbaar. Ze verwijzen naar de locatie, waar het stedelijke gebied overgaat in een meer landschappelijke omgeving. Toen het kunstwerk werd geplaatst was het Rooseveldtplantsoen nog een stukje niemandsland; grasland tussen kantoorgebouwen. Vaak laat Van der Mark zijn kunstwerken in de buitenruimte in hun habitat opgaan. Zo niet Floating Point. Dat is een echt landmark: een punt waar je niet omheen kunt. Met zijn kunst verkent Van der Mark harde grenzen en zachte overgangen tussen de gebouwde en groene omgeving.

Van der Mark werd na een aantal jaren HTS begin jaren zeventig opgeleid aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem. Daar was omgevingsvormgeving een belangrijk aspect van de studie. Zijn schilderijen, tekeningen, grafiek, beeldhouwwerk en installaties worden door particulieren en toonaangevende musea verzameld. Rond 1990 is hij in interdisciplinaire teams werkzaam binnen zijn eigen studio ‘Drftwd’ voor projecten op het grensvlak van (landschaps)architectuur, stedenbouw, kunst en economie.