Tekst

‘Bijna nooit zie je in de lucht een vogel zich bedenken, zwenken, terug.’

Deze dichtregel van Judith Hertzberg uit haar bundel ‘Dagrest’ (1984) is te vinden op de granieten sokkel van het ‘Monument van de Menselijke Vergissing’. De dichtregel is te ervaren als een poëtische vertaling van wat er op 3 maart 1945 in het Bezuidenhout mis ging. In het laatste oorlogsjaar probeerde de Duitse bezetter de geallieerde troepen van zich af te houden met V2-raketten, het ultieme vergeldingswapen. Ze werden onder meer op Londen afgevuurd vanaf verschillende lanceerinstallaties verspreid over Den Haag. De inwoners van de stad dienden als menselijk schild.

Uiteraard probeerden de geallieerden de lanceerinstallaties uit te schakelen. Op 3 maart 1945 lieten de piloten hun bommen per abuis niet op de raketbases in het Haagse Bos vallen, maar op het Bezuidenhout. Meer dan 500 doden en duizenden daklozen waren het gevolg. Omdat er bij wijkbewoners behoefte was aan een monument ter na nagedachtenis van dit bombardement kreeg beeldend kunstenaar Marijke de Goey in 1989 van de rijksoverheid de opdracht om bij het destijds nieuwe Ministerie van Sociale Zaken aan de Schenkkade een kunstwerk te maken.

Ook al is het totaal abstract, toch kun je het idee van de afzwenkende bommen en vogels terugvinden in de tekening van stalen blauwe buizen. De meeste daarvan wijzen immers omhoog. Eén schiet echter een andere kant uit en weer een ander maakt een enorme lus. De sculptuur is karakteristiek voor het oeuvre van De Goey, die naam maakte als beeldhouwer, omgevingskunstenaar en sieradenontwerper. Of De Goey nu op klein of monumentaal formaat iets maakt, haar lijnen zijn altijd helder en raak.