Tekst

‘Ja, ik mag ze graag. […]; ik vind meisjes en vrouwen, of ze nou oud of jong zijn, aardig. Ik vind mijn kleindochter aardig als ze met haar poppen speelt. Ze hebben iets mysterieus, ze herbergen het mysterie van het leven.’ Dat antwoordt beeldhouwer Bram Roth als hem in 1977 door het tijdschrift ‘Scheppend ambacht’ wordt gevraagd waarom de vrouw de boventoon voert in zijn werk.

Roth wilde het ongrijpbare van vrouwen en kinderen vangen in zijn beelden. Dat deed hij onder andere met zijn brons ‘Moeder met kind en poppenwagen’ uit 1962. In een figuratief, enigszins gestileerd handschrift schetst hij een romantisch beeld van de band tussen moeder en kind. Hij toont ons letterlijk en figuurlijk een kleine werkelijkheid, want het beeld is niet hoger dan 120 centimeter. Roth heeft het moment goed gekozen. De moeder leunt liefdevol iets opzij naar haar dochter. Haar jurk valt in een grote plooi over haar benen. Eronder zijn de welvingen van haar lichaam zichtbaar. Het meisje tilt in haar spel teder een tipje van de deken van de poppenwagen op. Zij kijkt niet naar haar ‘kind’. Genietend van de rust van het Westbroekpark, iedere passant buitensluitend, kijken moeder en dochter stil voor zich uit.

Roth geeft met dit beeld te kennen dat hij inderdaad mateloos nieuwsgierig was naar de leefwereld van vrouwen. Maar ook dat hij vol bewondering moet zijn geweest. Het was in een tijd dat mannen nog niet achter de kinderwagen liepen. En het huis en de kinderen tot het domein van de vrouw behoorden. Door ze weer te geven, kon Roth toetreden tot hun – voor hem magische – wereld.