Tekst

Op het middelste gazon aan de Jacob Mulderweg staat een idyllisch beeldje: een stevig gebouwde moeder, zorgzaam voorovergebogen over haar kind dat de wijde wereld in lijkt te willen. De meeste buurtbewoners zijn blij met de drie beelden die beeldhouwer Nic Jonk maakte voor de naoorlogse wijk waar de Jacob Mulderweg in ligt. Alle straten zijn er vernoemd naar verzetsstrijders die in de nabijgelegen Scheveningse gevangenis hebben vastgezeten. De ‘Bokspringende kinderen’ en twee ‘Moeders met kind’ vormen een nadrukkelijk pleidooi voor het leven.

Dat pleidooi is ook de essentie van het werk van Jonk, die eigenlijk niet meer wilde dan ‘mooie beelden’ maken als ‘tekens tegen de dood’. Zijn hele carrière speelde de ideale verbeelding van de vrouw een hoofdrol. De vormgeving werd wel steeds abstracter, maar opmerkelijke uitstapjes naar andere technieken of onderwerpen heeft hij vrijwel niet gemaakt. Dat gebrek aan behoefte om te experimenteren is hem door de kunstkritiek vaak verweten.

Waarschijnlijk was zijn grootste stap dat hij niet de kruidenierswinkel van zijn alleenstaande moeder in Schermerhorn overnam. In plaats daarvan vertrok Jonk naar Amsterdam om te gaan werken als reclametekenaar. Daarnaast volgde hij lessen aan de kunstnijverheidsschool waar hij dankzij de bezielende lessen van docent Wessel Couzijn (1912-1984) werd gegrepen door de beeldhouwkunst. Samen met Couzijn en Mari Andriessen (1897-1979) werd Jonk later medeoprichter van het nu gerenommeerde Ateliers ‘63 in Haarlem. Toen deze vorm van onderwijs zich goed had ontwikkeld, ging Jonk terug naar de polder.

Daar exposeerde hij in zijn eigen galerie en beeldentuin schilderijen en tekeningen en later ook het werk van zijn artistiek aangelegde kinderen. De beeldentuin van Jonk in Grootschermer werd een florerend familiebedrijf. In interviews was Jonk vaak bitter over de kritiek dat hij te eenzijdig en te commercieel was. Blijkens de reacties heeft het grote publiek wél veel waardering voor ‘zijn tekens tegen de dood’.