Tekst

Ongedwongen, dromerig, lieflijk. Precies zoals meisjes van een jaar of acht kunnen zijn. Zo heeft beeldhouwer Frits Stapel zijn ‘Meisje’ in brons gevangen. Ze staat op het Vrijstaathof met haar handen diep in haar zakken. Rubber laarsjes aan de voeten en de stakerige benen iets naar achter doorgebogen. Tijdens de onthulling van het beeld door wethouder Van Lier van Kunstzaken in november 1981 vertelde Stapel dat hij, toen hij van de gemeente Den Haag de opdracht voor een sculptuur kreeg, besloot een reeds vervaardigd beeld van zijn kleindochter te vergroten.

De gemeente Den Haag bezit diverse portretten van Stapel, maar ‘Meisje’ is het enige buitenbeeld van de beeldhouwer in de stad. Stapel maakte vooral kleine beelden en portretten van volwassenen en kinderen in een naturalistische stijl en van een constante, hoge kwaliteit. De vernieuwende stromingen in de beeldhouwkunst liet hij aan zich voorbijgaan. Hij hield vast aan een eigen stijl, waarin hij trachtte een persoon natuurgetrouw weer te geven. Niet op zo’n manier dat hij elke haar van het kapsel, elke plooi in de stof of elke ader op de huid zeer precies weergaf. Die zaken waren voor hem ondergeschikt aan zijn streven uitdrukking te geven aan innerlijk en eigenschappen van de geportretteerde.

Niet door details dus, maar door een houding, een bezigheid, een handeling gaf hij zijn beelden karakter. Zoals ‘Meisje’ aantoont, hoeven dat geen ingewikkelde poses te zijn. Ze staat ontspannen in een ongecompliceerde houding, maar toch vertelt de sculptuur ons dat ze wat verlegen, wat schuchter is.

In 1974 werd zijn artistiek en vaktechnisch hoogstaande werkwijze beloond. Stapel won de Jacob Hartogprijs voor de beeldhouwkunst van het Haagse kunstenaarsvereniging Pulchri Studio. Hij ontving zijn prijs, een geldbedrag, voor het bronzen meisjeskopje ‘Anouk’.