Tekst

‘Meisje op skippybal’. ‘Moeder en kind’. ‘Meisje met fiets’. Deze titels van bronzen beelden die hij voor Den Haag heeft gemaakt, laten geen misverstand bestaan over de manier waarop Peter van der Meer tegen het leven aankijkt. De beelden zijn ongecompliceerd en laten het dagelijks leven van de beste kant zien. De beeldhouwer verkiest eenvoudige onderwerpen boven hoogdravende thema’s. Het leven is al ingewikkeld genoeg, waarom zou beeldhouwkunst die letterlijk op straat staat, niet een gevoel van herkenning mogen oproepen? Die retorische vraag wordt door hem met een gebeeldhouwde glimlach beantwoord.

In een plantsoentje aan de Spakenburgsestraat staat half verscholen tussen de struiken een meisje met fiets. Het bronzen beeld valt niet onmiddellijk op. Het is niet groot of massief. De vormen en volumes zijn tot een minimum beperkt. Alle aandacht is gericht op de lijnen. De bronsplastiek is losjes gemodelleerd en doet denken aan een driedimensionale, schetsmatig opgezette tekening. De fietswielen zijn opengewerkt. Het meisje is sprieterig. Haar smalle lijfje, dunne armen en benen en de guitige Pippi Langkous paardenstaartjes versterken het tekenachtige karakter en de levendigheid van het beeld.

Van der Meer studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Daarna volgde hij de marmerschool in de Italiaanse plaats Carrara. Hoewel hij het hakken in marmer perfect beheerst, manifesteert deze beeldhouwer zich vooral als een modelleur die zijn mensfiguren vlot opbouwt met dunne plakjes klei of was, om ze daarna in brons te laten gieten.