Tekst

In de vijver aan het Vijverzicht drijft een meermin van steriet. Ze steekt haar handen triomfantelijk omhoog. De wapperende haren suggereren een stevige bries die soms contrasteert met het rimpelloze wateroppervlak waaruit de meermin zojuist opgedoken lijkt te zijn. Het ogenschijnlijke gewicht van de kunststof waaruit de vrouwvis gebeeldhouwd is, wordt ontkend door het drijvende vermogen dat zij kennelijk bezit.

Rob Pleysier houdt van blije beelden. Ook elders in Den Haag zijn sculpturen van hem te zien die getuigen van een positieve levensinstelling, zoals het beeld ‘Vreugde’ van een gestileerde vrouwenfiguur die op vleugels gedragen wordt. Er bestaat een sterke overeenkomst tussen dat beeld uit 1962 en de meermin die de kunstenaar bijna vijftien jaar later maakte. In beide sculpturen onderstrepen de hemelwaarts reikende armen het ultieme moment van uitbundige gelukzaligheid.

In het beeld van de meermin zijn zinnelijke vrouwelijke eigenschappen gecombineerd met dierlijke kenmerken. De vissenstaart ontbreekt niet. De figuratieve stijl past in de ontwikkeling die Pleysier doormaakte. In de loop van zijn carrière is hij steeds figuratiever gaan werken. Zijn behoefte aan abstrahering ging in 1962 verder dan in 1976 en werd in de jaren daarna steeds meer losgelaten. Dat is opvallend. Doorgaans ontwikkelen kunstenaars zich juist in tegenovergestelde richting: van figuratie naar abstractie.

Pleysier heeft zijn geboortestad Den Haag verrijkt met beelden waarin hij getuigt van verbondenheid met de figuratieve traditie. Bovendien koestert hij waardevolle momenten door ze in beeldhouwkunst te vereeuwigen. De invloed van zijn academiedocenten Bon Ingen Housz, Dirk Bus, Henri van Haaren en Pieter d’Hont is terug te vinden in de ambachtelijke kwaliteiten van zijn sculpturen.