Tekst

‘Maak een groot ten voeten uit en gelijkend portret van Nelson Mandela: zo luidde de opdracht die de Stichting Standbeeld Nelson Mandela Den Haag in 2008 gaf aan beeldend kunstenaar Arie Schippers. Schippers was oorspronkelijk schilder van vooral landschappen. Het verzoek in 2004 om zijn imaginaire portretten die hij tussentijds had gebeeldhouwd bij Museum Beelden aan Zee in Scheveningen te tonen, betekende een omslag. Schippers maakt zijn beelden niet uit steen of klei. Hij hakt, zaagt en schaaft ze uit het synthetische purschuim. Het purmodel dat zo ontstaat kan later gebruikt worden als mal voor het bronsgieten. Dat geldt ook voor zijn Mandela-beeld.

Ook al moest het portret goed gelijkend zijn, voor een strikt realisme voelt Schippers niets. Daar zit volgens de beeldhouwer geen poëzie, wil of urgentie in. Hij eigent zich zijn onderwerp toe, maar volgt het niet slaafs. Hij voegt daar zijn eigen observaties aan toe. Van het begin af aan was duidelijk dat het een monumentaal beeld moest worden. Geen statisch ding, maar een lopende Mandela: hij is immers iemand die altijd onverstoorbaar doorstapt. Altijd vooruit. Slechts aan de houding en gezichtsuitdrukking valt af te lezen wat zijn strijd tegen apartheid hem persoonlijk kostte.

Schippers vond Mandela ook geen man voor een sokkel. Daarom plaatste hij hem direct op de straat, tussen andere mensen, maar met zijn drieënhalve meter lengte wel boven hen uittorenend. In het trottoir zijn voetstappen van kinderen aangebracht die naar de lopende Mandela toegaan. Zij brengen als toekomstige generaties de idealen van Mandela verder.
Op 25 september 2012 onthulde Desmond Tutu, aartsbisschop in ruste en vriend van Mandela het monument.